LAM
En opeens is het zover, het is daar. Het wilde beest dat zich met z’n klauwen bovenop m’n nek vast zet. M’n hoofd gaat naar sleutelbeen, de vloer drijft en mijn snelheid gaat van normaal naar kauwgom. Hoe kan het, dat die Sleurhond van een beest, zelfs nu zijn weg naar mijn huis gevonden heeft. In een tijd waarin echt alles anders gaat dan normaal zou je denken dat die grote kuddes sleurhonden ver weg zijn.
Aan het einde van de wereld staan ze bijeen gedreven te trillen op hun smalle poten. Mager en zonder uitzicht op eten kijken ze met holle ogen naar de waterige zon die de ijsvlakte verlicht. Allemaal weten ze dat het een kwestie van tijd is dat zij nooit meer kunnen doen wat ze ooit deden. Hoe lang gaan ze dit volhouden. Ze zoeken warmte bij elkaar en likken elkaars kop omhoog als een van hen ‘m laat hangen. Wanneer het nacht is huilen ze zachtjes tegen elkaar aan maar ook dat wordt elke nacht iets zachter. Totdat het ijs smelt en de honden weer door het water de modderige wallen op kunnen klauwen. Om met hun kwijlbekken door de straten te rennen, hun lippen bewegen door de frisse voorjaarswind die langs de huizen waait. Hun jachtige ogen zoeken de voordeuren af, hun neuzen steken omhoog om die ene geurmolecuul op te vangen. De geurmoleculen van hen die alleen maar een beetje neigen naar sleur, die even hun hoofd er niet bij hebben, die even niet alert zijn en kiezen voor de makkelijke weg. Die zich dachten vast te kunnen houden aan een structuur, een schema een plan en die alleen even vergeten waren dat je dan wel moet afwisselen. Of vergeten? Nee er was iets in hun hoofd dat iets pruttelde als: Afwisselen, afwisselen? Hoe dan, had het geroepen! Er is toch helemaal niks meer over om mee af te wisselen. Dus hou je nou maar gewoon aan je plan
Had het hoofd dat maar nooit gedaan want deze ochtend duwt de sleurhond de deur met z’n natte neus voorzichtig open en met een aanloop maakt hij een soepele sprong en strekt hij zijn klauwen naar voren….
